Kirgizstan en Oezbekistan 2019: Dag 9: Khiva

Busrit van Khiva naar Buchara.
We rijden vandaag een indrukwekkende verplaatsing dwars door de Kizil-Kum woestijn. We hebben een rit van 460 km op ons programma staan. Na de lange dag van gisteren, is het vandaag terug een normaal uur van vertrek: 08.30 uur. Onderweg rijden we door een monotoon woestijnlandschap waarmee de geïsoleerde ligging van Khiva wordt benadrukt. Veel leven kom je onderweg niet tegen.

Snelweg van Duitse makelij.

Amu Darya rivier.
We rijden terug richting Urchench. Van daaruit is er slechts 1 route naar Buchara. We rijden langs de Amu Darya rivier. In de oudheid werd de rivier Oxus genoemd.

Snelweg van Urchench naar Buchara.
Deze baan is een attractie op zichzelf. De eerste 50 km is de weg nog een relikwie van de Russische asfalt. Een baan vol putten en kuilen. Geen wegmarkering op de baan. We ontmoetten iemand met een ezelskarretje, die als spookrijder zichzelf tracht in de vernieling te rijden. Gelukkig hebben we een comfortabele autobus met 2 chauffeurs en met veel plaatsen en met airco. Tevens is er gekoelde drank aan boord. Water kan heerlijk smaken bij grote droogt en grote warmte.

Russische stijl snelweg.

Enfin, de renners van Parijs-Roubaix hebben een concurrent er bij. Na een goede 90 km verschijnt er plotseling een 2x2 baans-rijvak van Duitse makelij. We rijden door het rode zand woestijn, 380.000 km2 groot en de 16 grootste woestijn ter wereld. De vele mineralen uit de tabel van Mendelev (63) worden hier gevonden.

Op de 'snelweg' van Xhiva naar Buchara.

Russische stijl snelweg.

Maar de pret is niet van lange duur. Waarschijnlijk zijn de Duitsers buiten gesmeten, of werden ze onvoldoende voorzien van würsten en bier. Feit is dat de weg terug overging in Russian style. De snelheid daalde terug tot op sommige plaatsen tot 5 km/uur.

Grens met Turkmenistan.
Na 135 km is er even een fotostop met de grens met Turkmenistan. Verboden te fotograferen. Meer moet dat niet zijn om ons te verleiden om naar hartenlust te fotograferen. We worden wel in het oog gehouden door een wachter in een torentje iets verderop.

Aan de grens met Turkmenistan.

Ik veronderstel dat er geen grensovergang is. De rivier vormt de grens en er is geen brug, en nog minder een tunnel. De bewakers zijn vermoedelijk jobkes voor werkverschaffing. De rivier over zwemmen is ook geen leuk idee.

Aan de grens met Turkmenistan.

Middaglunch.
Onderweg na 264 km, houden we halt aan een plaatselijk restaurantje langs de route. In open lucht, bij 30°, krijgen we kebab van meat en lam. Leuk en gezellig. Slechts 1 restaurant op een baan van 400 km, en wij zijn de enige gasten.

Restaurantje langs de snelweg. Over 460 km, het enige.

Kebab van 'meat' en 'lamb', smaakt wel in openlucht.

Restaurant aan de snelweg van Urgench naar Buchara.

Lokale gids.
Onze plaatselijke gids, Ilhom, overdonderd ons met een niet te stoppen vloed aan informatie. Dit met een spraakwaterval dat men er soms niet kan bij volgen. Gelukkig is onze HOBO gids, Elsy, er nog om hem even te doen stoppen en een korte samenvatting in het Nederlands te geven.